در ايام متوکل عباسي زني ادعا کرد که من حضرت زينب هستم و متوکل به او گفت: تو زن جواني هستي و از آن زمان سالهاي زيادي گذشته است.آن زن گفت : رسول خدا در من تصرف کرد و من هر چهل سال به چهل سال جوان مي شوم. متوکل، بزرگان و علما را جمع کرد و راه چاره خواست.متوکل به آنان گفت: آيا غير از گذشت سال، دليل ديگري براي رد سخنان او داريد؟ گفتند: نه.آنان به متوکل گفتند : هادي عليه السلام را بياور شايد او کک باطل بودن اين زن را روشن کند.امام عليه السلام حاضر شد و فرمود: اين دروغگو است و زينب سلام الله عليها در فلان سال وفات کرده است.متوکل پرسيد : آيا غير از اين، دليلي براي دروغگو بودن هست؟امام عليه السلام فرمود: بله و آن اين است که گوشت فرزندان فاطمه سلام الله عليها بر درندگان حرام است. تو اين زن را به قفس درندگان بينداز تا معلوم شود که دروغ مي گويد.متوکل خواست او را در قفس بيندازد، او گفت: اين آقا مي خواهد مرا به کشتن بدهد، يک نفر ديگر را آزمايش کنيد. برخي از دشمنان امام عليه السلام به متوکل پيشنهاد کردند که خود امام عليه السلام داخل قفس برود.متوکل به امام عرض کرد: آيا مي شود خود شما داخل قفس برويد؟! نردباني آوردند و امام عليه السلام داخل قفس رفت و در داخل قفس شش شير درنده بود.وقتي امام عليه السلام داخل شد شيرها آمدند و در برابر امام عليه السلام خوابيدند و امام عليه السلام آنها را نوازش کرد و با دست اشاره مي کرد و هر شيري به کناري مي رفت.وزير متوکل به او گفت : زود او را از داخل قفس بيرون بياور و گرنه آبروي ما مي رود.متوکل از امام هادي عليه السلام خواست که بيرون بيايد و امام عليه السلام بيرون آمد. امام فرمود : هر کس مي گويد فرزند فاطمه (سلام الله عليها) است داخل شود.متوکل به آن زن گفت : داخل شو. آن زن گفت : من دروغ مي گفتم و احتياج، مرا به اين کار وا داشت و مادر متوکل شفاعت کرد و آن زن از مرگ نجات يافت.
منابــع :- بحار الانوار ج ۵۰ ص ۱۴۹ ح ۳۵ چاپ ايران.-
منتهي الامال ج ۲ ص ۶۵۴ چاپ هجرت